Την ώρα των αγροτικών μπλόκων

Το σκηνικό πόλωσης που στήνεται και στις εθνικές οδούς με το κλείσιμο των δρόμων, που ίσως αποφασιστεί σήμερα από κάποιες ενώσεις αγροτών, δεν είναι το ίδιο με ότι ξέραμε στο παρελθόν. Καλώς ή κακώς η κοινωνία φαίνεται να μην έχει τις αντοχές που είχε παλιότερα και μοιάζει να δίνει δημοσκοπικούς πόντους όπου τα προβλήματα λύνονται, έστω και αν λύνονται τσάτρα-πάτρα κατά το κοινώς λεγόμενο.
Για παράδειγμα στο θέμα των απεργιών των δημόσιων ΜΜΜ στην Αθήνα(εδώ θυμίζω ότι εμείς δεν έχουμε ΜΜΜ δημόσια αλλά πληρώνουμε όλοι μαζί για εκείνα της Αθήνας) διακεκριμένοι νομικοί λένε ότι η επίταξη είναι τουλάχιστον προβληματική νομικά. Απλώς χρησιμοποιείται γιατί δεν τολμά κανείς να κάνει αυτό που λέει ο νόμος. Δηλαδή, αν κριθεί παράνομη η απεργία(σημείωση:για τα αστικά λεωφορεία δεν κρίθηκε παράνομη) να απολύσει τον συνδικαλιστή που δεν πειθαρχεί στο δικαστήριο, όχι στην κυβέρνηση. Και να κόψει άδεια από όποιον την πήρε για να πληρωθεί ενώ έκανε απεργία…Επειδή λοιπόν ο νόμος δεν εφαρμόζεται ο κόσμος προτιμά μια επίδειξη πυγμής-και όποια να ‘ναι. Είναι κάπως σαν την απίστευτη ελαφρότητα της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού και τις μεγάλες κουβέντες για τα «ανοιχτά σύνορα», που τρόμαξαν και έφεραν στο 10% ξέρουμε όλοι ποιους…
Την ώρα λοιπόν που θα στηθούν τα μπλόκα θα πρέπει οι αγρότες να έχουν στο νου τους πως τους βλέπει πια ο κόσμος, ειδικά τους συνδικαλιστές. Ήταν με την καλλιέργεια και τη δουλειά όλα αυτά τα χρόνια ή ήταν με την τάση ο αγρότης να φορέσει κοστούμι και να έχει κάποιους να δουλεύουν για λογαριασμό του και κάποιους να βγάζουν επιδοτήσεις; Ήθελε να παράγει ή «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά;». Στο μεταξύ, δεν υπάρχει «συμβολικός» αποκλεισμός δρόμου, καθώς το δικαίωμα της μετακίνησης είναι θεμελιώδες και δεν μετριέται με το αν έκλεισες το δρόμο 10 λεπτά ή 10 ώρες. Κανείς δεν μπορεί να με εμποδίσει να περπατήσω ή να μετακινηθώ από το σημείο Α στο σημείο Β εκτός και αν είναι εντολή της εκλεγμένης εκτελεστικής εξουσίας για λόγους ασφάλειας.
Δεν είχα καταλάβει τι ήταν κάποτε η περιοχή μας μέχρι που είδα τον «Παπαστράτο» να δίνει λεφτά για πετρέλαιο σε σχολεία άλλων περιοχών που έχουν ακόμα καπνά! Και μέχρι που μίλησα με τον πατέρα ενός φίλου από το Βόλο(!) και μου είπε γεμάτος απορία: «Θα σου φανεί απίστευτο αλλά για μας το Αγρίνιο ήταν ένας προορισμός μετανάστευσης. Καπνά, ρύζια, βυρσοδεψία, ένας τόπος πλούτου που έστελνε εργάτες εσωτερικούς μετανάστες από δω στα μέρη σας. Μεγάλα βιομηχανικά ονόματα και μια εικόνα που τότε για μας είχε η Αθήνα, η Καβάλα και το Αγρίνιο. Και όχι για μας μόνο, αλλά για κόσμο από όλη την Ελλάδα που έπαιρνε την οικογένεια και πήγαινε στα μέρη σας για 6 μήνες. Πως έγινε και χάθηκε όλο αυτό, ακόμα αναρωτιέμαι…»
Κι εμείς το ίδιο.
Γ.Σ.